Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Duo Reges: constructio interrete. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Cave putes quicquam esse verius. Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba corrigi. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
- Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;
- Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.
- Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.
Sed haec nihil sane ad rem; Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Praeclare hoc quidem. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies.
- Rationis enim perfectio est virtus;
- Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;
Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Iam autem Callipho aut Diodorus quo modo poterunt tibi istud concedere, qui ad honestatem aliud adiungant, quod ex eodem genere non sit? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Et quis a Stoicis et quem ad modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, quidnam a Zenone novi sit allatum. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Modo enim fuit Carneadis, quem videre videor-est, enim nota imago -, a sedeque ipsa tanta ingenii, magnitudine orbata desiderari illam vocem puto. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nos commodius agimus. Respondebo me non quaerere, inquam, hoc tempore quid virtus efficere possit, sed quid constanter dicatur, quid ipsum a se dissentiat. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Cuius oratio attende, quaeso, Brute, satisne videatur Antiochi complexa esse sententiam, quam tibi, qui fratrem eius Aristum frequenter audieris, maxime probatam existimo. An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quae duo sunt, unum facit.
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Sed fac ista esse non inportuna; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Moriatur, inquit. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quae etsi mihi nullo modo probantur, tamen Democritum laudatum a ceteris ab hoc, qui eum unum secutus esset, nollem vituperatum. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Pompeius in foedere Numantino infitiando fuit, nec vero omnia timente, sed primum qui animi conscientiam non curet, quam scilicet comprimere nihil est negotii. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Modo enim fuit Carneadis, quem videre videor-est, enim nota imago -, a sedeque ipsa tanta ingenii, magnitudine orbata desiderari illam vocem puto. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Dat enim intervalla et relaxat.