Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset?
- Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.
- Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
- Qui est in parvis malis.
- Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non potes, nisi retexueris illa. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Inquit, dasne adolescenti veniam? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
Admirantes quaeramus ab utroque, quonam modo vitam agere possimus, si nihil interesse nostra putemus, valeamus aegrine simus, vacemus an cruciemur dolore, frigus, famem propulsare possimus necne possimus.
Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest.
Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Tu quidem reddes; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Sed ad illum redeo. Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur?
Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Memini vero, inquam; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Et quidem, inquit, vehementer errat; Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria?
Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Comprehensum, quod cognitum non habet? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Verum hoc idem saepe faciamus. A mene tu? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.
Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Summus dolor plures dies manere non potest? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Est, ut dicis, inquam. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sed tamen intellego quid velit.
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quorum altera prosunt, nocent altera. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu.
- Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
- Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
- Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
- Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.
- Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere.
- Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?